O książce: 2020 / Autorka bada muzykę akademicką w świetle koncepcji metanowoczesności, pokazując, jak powrót afektu zamienia się w przybycie nowej tonacji i melodii, postironia – w radykalne uproszczenie języka i zabawę banałem, a oscylacja w mieniący się kryształ nowej melancholii i nowej euforii. W oparciu o manifest metamodernizmu autor konstruuje własny system pojęć, włączając w niego muzykę Walentina Silvestrowa i mem „D. Dobro”, rosyjska filozofia i strony publiczne na VKontakte, koncepcja „końca czasów kompozytorów” Władimira Martynowa i wypowiedzi Sławy KPZR. Układ publikacji zapisywany jest w formacie a4.pdf.